Ντροπή, ονειροπόλε μου εαυτέ,
πως σαγηνεύτηκες,
μωρέ, από της σάρκας τη φωτιά.
Ντροπή, όσα σου είπε η ψυχή,
τα έκρυβες μέσα στη γη
και αυτά κοιμήθηκαν βαριά.
Μα αν είν’ η ντροπή αληθινή
δεν είναι αργά για ανατροπή,
δεν είναι αργά.
Έχω και αναγεννηθεί
μέσα απ’ τον εξευτελισμό
και τον χαμό.
Ζωή, δώσε μου χέρι να πιαστώ
και στρώμα για να κοιμηθώ,
γιατί είμαι άυπνος καιρό.
Ζωή, πώς έπλεξες τη μοίρα αυτή,
από ποιο δάκρυ, ποια κλωστή
και ποιας βελόνας το θυμό.
