Κάποτε ήσουν το χαμόγελο του κόσμου
στα κουρασμένα μου τα μάτια ήσουν το φως μου
στις κρύες νύχτες μου χαρούμενη καμπάνα
κάποτε ήμουνα παιδί κι ήσουνα μάνα…τώρα σιωπή…
Κάποτε μου `λεγες η νύχτα με τρομάζει
Κι εγώ σου έδειχνα τον ήλιο να χαράζει
κι όλες οι λύπες κι οι χαρές ήταν δικές μας
δε θα χωρίσουμε φωνάζαμε ποτέ μας…τώρα σιωπή…
Τώρα σιωπή κι ένα ατέλειωτο σκοτάδι
τώρα χαλάσματα και λάθη μόνο λάθη
είναι γεμάτη η ζωή μας από λάθη και στεναγμό
Τώρα σιωπή και εκεί που σπέρναμε ελπίδες
τώρα θερίζουμε μονάχα καταιγίδες
μα μένει κάτι που ακόμα δεν το είδες…πως σ’ αγαπώ…
Κάποτε ήσουν το χαμόγελο του κόσμου
στα κουρασμένα μου τα μάτια ήσουν το φως μου
στις κρύες νύχτες μου χαρούμενη καμπάνα
κάποτε ήμουνα παιδί κι ήσουνα μάνα…τώρα σιωπή.
