Τώρα πια, είσαι στο σπίτι μου σκιά,
είσ’ ένα ράγισμα στον τοίχο.
Τώρα πια, είσαι το κλάμα του βοριά
και το παράπονο στο στίχο.
Τώρα πια, για σένα είμαι μακριά
και δε με βρίσκουνε οι δρόμοι.
Τώρα πια, δε μου αλλάζουν την καρδιά
ούτε το δάκρυ, ούτε η συγγνώμη.
Τώρα πια, είσαι ανάμνηση παλιά,
κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.
Καινούργια έχτισα φωλιά,
καινούργια αγάπη μ’ έχει πάρει.
Τώρα πια, είσαι στο πλήθος μια ματιά,
μια υποψία στη ζωή μου.
Τώρα πια, είσαι στην πόρτα μου σκουριά,
ξερό λουλούδι στην αυλή μου.
Τώρα πια, για σένα είμαι μια φωτιά
που όσα ζήσαμε τα καίει.
Τώρα πια, κάνε το κλάμα σου βρισιά
για την καρδιά σου που τα φταίει.
