Ξενυχτάω πάλι απόψε
και δεν έχω πού να πάω
με την τύχη μου τα βάζω
που ακόμα σ’ αγαπάω
Και δεν έχω ένα φίλο
έναν άνθρωπο δικό μου
φεύγοντας τα πήρες όλα
μέχρι και τον ουρανό μου
Τα γεμάτα μου φεγγάρια άδειασες
να φωτίσεις τα δικά σου τ’ αδειανά
στο κρεβάτι της ζωής μου πλάγιασες
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
Ξενυχτάω πάλι απόψε
και μιλώ με τη σιωπή μου
σε θυμάμαι κι όλο πίνω
μέσα στην απόγνωσή μου
Και δεν ξέρω τι να κάνω
πρώτη μου φορά συμβαίνει
ό, τι μου ‘πανε να βγαίνει
φίλοι μου γνωστοί και ξένοι
Τα γεμάτα μου φεγγάρια άδειασες
να φωτίσεις τα δικά σου τ’ αδειανά
στο κρεβάτι της ζωής μου πλάγιασες
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
Τα γεμάτα μου φεγγάρια άδειασες
να φωτίσεις τα δικά σου τ’ αδειανά
στο κρεβάτι της ζωής μου πλάγιασες
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
να γεμίσεις τη δική σου μοναξιά
