Στο δυο χιλιάδες φτάσαμε,
τα δύσκολα περάσαμε,
κι εσύ μιλάς και θες πρωτεία,
άσε τ’ αστεία, άσε τ’ αστεία.
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.
Τ’ αφεντιλίκια, μάτια μου,
άσ’ τα στα σκαλοπάτια μου,
γιατί είναι πια ξεπερασμένα,
και όλα τ’ άλλα άσ’ τα σε μένα.
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.
