Ματωμένες φυλές, των ποιητών των λυγμών, άγιοι τόποι
τραγικές συλλαβές, σκαλιστή του πολέμου μετώπη
Οι Βαλκάνιοι λαοί, της Ευρώπης τ’ απότιστο δέντρο
ορφανή μου ψυχή, ξεροκέφαλο ατίθασο κέντρο.
Η βουβή Ανατολή και της δύσης τα πρόσωπα τ’ άδεια
μητριές αγκαλιές προσφυγιά μου και χρόνια σκοτάδια.
Πουθενά δε χωρά του Βαλκάνιου φυγά η οδύνη
σα σκιά τριγυρνά και στη μνήμη το σχήμα της δίνει.
Μυστικές μου φωνές των προγόνων μου πείσμα αρχαίο
της Βαλκάνιες καρδιές σε χορό να ενώσετε νέο.
Ετούτη εδώ η καρδιά, δεν μπορεί σ’ άλλο τόπο να ζήσει
σαν ηφαίστειο ξεσπά κι ας καεί πριν στη δύση της σβήσει.
Τις ψυχές τους κεριά οι Βαλκάνιοι ακρίτες ν’ ανάψουν
να πετάξουν ξανά οι αετοί και το μέλλον να ψάξουν.
Μυστικές μου φωνές των προγόνων μου πείσμα αρχαίο
της Βαλκάνιες καρδιές σε χορό να ενώσετε νέο
