Βάζω γαλάζιο στα ψηλά να ταξιδεύει,
φεγγάρι κόκκινο, τρελό, να με ξοδεύει,
ένα βαθύ κυματισμό στα θαλασσιά,
στη σκόρπια πέτρα και στ’ ατίθασα νησιά.
Λευκό στο άπλυτο μεθεί, διαολεμένο
απ’ το δαιμόνιο της φυλής εκπαιδευμένο,
σαν Αταμάνος, αστραπή να φέρνω γύρα
στης προφητείας την απρόβλεπτη τη μοίρα.
Μέλλον αδέσποτο να με κυκλώνει, τρελή γιρλάντα,
παρόν ανέλπιστο, μετράω χρόνια σχεδόν τριάντα,
πίσω δε γύρισα, μπροστά δεν μπόρεσα να διακρίνω,
νύχτα απλώνεται απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο,
ως το Πεκίνο.
Δένω γερά τον πειρασμό με τη λαχτάρα,
αστερισμός του δισταγμού, κακιά κατάρα,
μ’ ένα βοριά να μου πικραίνει τη λιακάδα
κι από τη γέφυρα να χάνω την Ελλάδα.
Γερτό παράθυρο στου κόσμου το χαΐρι
η σκόνη κάνει ακροβασία στο γεφύρι,
για να ξυπνώ, να κόβω τ’ όνειρο στη μέση,
και να αλλάζω διαδρομή στην ίδια θέση.
Μέλλον αδέσποτο να με κυκλώνει, τρελή γιρλάντα,
παρόν ανέλπιστο, μετράω χρόνια σχεδόν τριάντα,
πίσω δε γύρισα, μπροστά δεν μπόρεσα να διακρίνω,
νύχτα απλώνεται απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο,
ως το Πεκίνο.
