Παλιά, για κάθε ταξιδιώτη υπήρχε σκιερό δεντρί
όπου μπορούσε όποιος κι αν ήταν να ξεκουράσει το κορμί.
Άκουγε ο άνθρωπος στα φύλλα του ανέμου τη βαθιά πνοή
κι όταν σηκώνονταν να φύγει η κούρασή του είχε χαθεί.
Κι αν ήταν πλούσιος ή και πένης, είτε γυναίκα είτε παιδί
το ίδιο πρόθυμα δεχόταν να τους φυλάξει απ’ τη βροχή.
Πλάτανοι, καρυδιές, σφενδάμια, φλαμούρια και βελανιδιές
‘παίρναν του κόσμου την παράνοια και ημερεύαν τις ψυχές.
Όμως με του καιρού το διάβα οι οδοιπόροι χάθηκαν,
της καλοπέρασης κωθώνια γινήκαν και τρελάθηκαν.
Κι όσο γλυκύς ήταν ο ύπνος κάτω από τα φυλλώματα,
τόσο σκληρό ‘ναι το κρεβάτι για τα καημένα σώματα.
