Μου ‘παν θα φύγω με των έντεκα το τραίνο
μαζί ας πιούμε το κρασί της λησμονιάς
εγώ σπουργίτι μες στον δρόμο πατημένο
κι εσύ λουλούδι που ξεφύλλισε ο χιονιάς
Γεια σου λοιπόν και μη φοβάσαι θα ξεχάσεις
τι κι αν πασχίσαμε ν’ αλλάξουμε ζωή
Τους πρώτους μήνες κάθε μέρα θα μου γράφεις
μα θα ‘σαι μ’ άλλον σαν γυρίσω ένα πρωί
Ένα παράπονο πικρό τα μάτια στάζουν
βαρύ το βράδυ κι η καρδιά μου αργοχτυπά
μα είναι ο καιρός πολύς και οι καρδιές αλλάζουν
ξεχνάει εύκολα κανείς ό,τι αγαπά
