Τα καράβια μου δε με πήγαν πουθενά
ήταν χάρτινα στα λιμάνια σου μπροστά
κι έτσι μένεις όνειρο κι εσύ μ’ αυτά
στα παιχνίδια μου, τώρα πια τα παιδικά.
Πως ν’ αλλάξουμε πατρίδα
πως ν’ αλλάξω αγάπη και ζωή
που θα πρέπει σ’ άλλη γλώσσα
να μιλούν τα μάτια κι η ψυχή.
Τα τραγούδια μου είναι γυάλινα πουλιά
στης πατρίδας μου τα μαρμάρινα σκαλιά
και σημάδι τα `χουν όλοι να γελούν
που για σένανε τρυφερά ξαναμιλούν
Σαν εικόνισμα που ήταν χρόνια μες στη γη
την αγάπη μου βρήκα εγώ τη μυστική
και την έχω τώρα και την προσκυνώ
δίπλα σ’ άγιους και δίπλα πάντα στο Χριστό.
