Κάθε μεσημέρι κάθε δειλινό
σκέφτομαι ένα αστέρι μες στον ουρανό,
το ‘χω σαν πετράδι σε κρυφό γιαλό
κι έρχεται το βράδυ και παρακαλώ:
“Πάρε το μαχαίρι διώξε τη φωτιά,
γιάτρεψέ μου αστέρι τη λαβωματιά
κι ένα περιστέρι στείλε του βοριά
άνοιξη να φέρει και καλοκαιριά”.
Στης ζωής τη στράτα πέφτει συννεφιά,
χάνονται τα νιάτα σβήνει η ομορφιά.
Γρήγορα περπάτα κι όσο θα γερνάς
την αγάπη κράτα να την προσκυνάς.
Πάρε το μαχαίρι διώξε τη φωτιά,
γιάτρεψέ μου αστέρι τη λαβωματιά
κι ένα περιστέρι στείλε του βοριά
άνοιξη να φέρει και καλοκαιριά.
