Γιόκα μου π’έζησες καιρό
Κι έρχεσαι απ’ τον καθρέφτη
Πες μου τι είδες τι γροικάς
Έλα κι ορμήνεψέ με
Έχεις στο στόμα μια πληγή
Σα ρόδι ανοιγμένο
Στάζει φαρμάκι και σε καίει
Στάζει και σε πετρώνει
Θα το γυρίσεις μέσα σου
Στη γη να μην τ’απλώνεις
Γιατί αν η γης απότιστη
Θε να βγει μαρμαροπηγή
Κι αν έρθει ο νιος ν’αλαφρωθεί
Θέλει δε θε θα πετρωθεί
Και είναι κρίμα τον γιο
Να τον ραγίσει ο κεραυνός
Και να τον φάγει η βροχή
