Τον πήραν μια νύχτα με κίτρινα φώτα
έξι για ένανε
Γκρεμίστηκε η πλάση σαν έκλεισ’ η πόρτα
Και ξεμακραίνανε
Αγόρι μου, βεργούλα μου, ανάσα του δυόσμου
που είχες γι’ αστέρι σου το γέλιο του κόσμου
Να ‘ταν και να σ’ έκρυβα καλέ μου
μες στις πτυχές τ’ ανέμου
να μη σε βρούνε ποτέ
Βουλιάζει το στρώμα σου που ήσουν γερμένος
πλάι στην αγάπη μου
Κι ο κόσμος μου μοιάζει στα χίλια κομμένος
μεσ’ απ’ το δάκρυ μου
