Όταν η καρδιά σε κατηγορεί που δεν πήρες ρίσκο
αν καθώς ξυπνάς νιώθεις μια πικρή γεύση στον ουρανίσκο
είναι ο έρωτας που τον σκότωνες μ’ όπλο το μυαλό μου μωρό μου
είναι το όνειρο πως θα διόρθωνες το σκισμένο εγώ μου…
Δεν είμαι κύκλος που κλείνει και φως που το σβήνει το χέρι σου κι αν
άλλο χέρι κρατάς θα με θυμίζουν βιτρίνες, οι μέρες, οι μήνες,
οι δρόμοι που νύχτες θα τους περπατάς, που θα πας;;;
Εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι δώρο που χαρίζεις
ότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες
εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι μνήμη που ραγίζεις
ότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες…
Αν μια νύχτα δεις έξω μια σκιά τρύπια από σφαίρα
στα δυο μια στιγμής να σε διαπερνά σα μαχαίρι η μέρα
θα ναι η τύψη σου που δεν έριξε το νερό απ’ τ’ αλάτι στα λάθη
κάτι μέσα σου που απέρριψε τη δική μου αγάπη…
Εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι δώρο που χαρίζεις
ότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες
εγώ δεν είμαι ότι νομίζεις, δεν είμαι μνήμη που ραγίζεις
ότι μ’ έσπασες ελπίζεις, όμως έχασες, δε με ξέχασες…
