Έφτιαχνε μάτια στο χαρτί
γίνονταν βλέφαρα κι ανοίγαν
κόσμους που ήθελε να δει
κόσμους που `φύγαν
Κι έπιανε ρίγος το κορμί
σαν μοναξιά χωρίς σανίδα
κι έλεγε “κόσμε είσαι γιορτή,
μα δε σε είδα”
Κι όπου καθρέφτης καθαρός
μια πέτρα πάντα να τον σπάσει
κι όπου καθρέφτης καθαρός
να προσπεράσει
Έφτιαχνε μάτια στο χαρτί
έφτιαχνε ήλιους και καράβια
για να σαλπάρει ένα πρωί
μέσα στ’ αμπάρια
Εκεί γυρνούσε στα τυφλά
κι ονειρευότανε ταξίδια
κι έλεγε “θάνατος ζωή
όλα είναι ίδια”
Κάπου τον είδα να περνάει
να κοροϊδεύει ότι αγαπάει
και μου ‘πε “τούτη η βραδιά
στ’ αστέρια πάει”
Το ‘νιωθα αλήθεια πως μου λέει
μα άπιστος, πάντα, πάντα πίσω
είπα “το μύθο του θα κλαίει,
ας μη λυγίσω”
Μα μπήκε η σκέψη μου μεμιάς
μες το ζωγραφιστό βαπόρι
Για τη μεγάλη τη γιορτή
έβαλε πλώρη
Κι όπου καθρέφτης καθαρός
Μια πέτρα πάντα να τον σπάσει
Κι όπου καθρέφτης καθαρός
Να προσπεράσει
