Σαν κεραυνός που το σκοτάδι κάνει φως,
όταν κοιμάται ο ουρανός,
έτσι κι εσύ παραμονεύεις στη σιωπή
για την ανύποπτη στιγμή
να κάνεις λεία σου το κάθε μου φιλί ως το πρωί!
Σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, πόσο σ’ αγαπώ!
είσαι του έρωτα τ’ αθάνατο νερό,
σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, όταν σε φιλώ,
πίνω στα χείλη σου τ’ αθάνατο νερό και ξεδιψώ!
Σαν την πληγή που δε γνωρίζει εποχή
κι όποτε θέλει αιμορραγεί,
σαν τη φωτιά που από το τίποτα ξεσπά
κι αφήνει στάχτη όπου περνά,
έτσι κι εσύ μου καις απόψε την καρδιά στα ξαφνικά!
Σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, πόσο σ’ αγαπώ!
είσαι του έρωτα τ’ αθάνατο νερό,
σώμα και ψυχή μου
κι ανάσα πρωινή μου, όταν σε φιλώ,
πίνω στα χείλη σου τ’ αθάνατο νερό και ξεδιψώ!
