Σκιά, έρχεσαι αργά,
γλιστράς στη σιωπή κι η ματιά σου θολό φεγγάρι,
περνάς και μ’ ακουμπάς,
αέρινο χάδι στ’ αστέρια πάλι με πας.
Δε φταίνε οι νύχτες που πετώ και ψάχνω τα φιλιά σου,
που τις θυμάμαι και πονώ,
είναι που άδικα ποθώ ξανά την αγκαλιά σου,
να γείρω και να ονειρευτώ στους χτύπους της καρδιάς σου.
Αργά, κυλάει αργά,
σαν δάκρυ η νύχτα κυλάει μες στη ματιά σου
κι εγώ μιλάω σιγά,
μη σπάσει η σιωπή και με πνίξει ξανά η μοναξιά σου.
Δε φταίνε οι νύχτες που πετώ και ψάχνω τα φιλιά σου,
που τις θυμάμαι και πονώ,
είναι που άδικα ποθώ ξανά την αγκαλιά σου,
να γείρω και να ονειρευτώ στους χτύπους της καρδιάς σου.
