Όταν τη ζωή σου τη νιώσεις
μπροστά στα μάτια σου
κενή και άδεια να περνά να χάνεται
να χάνεται
Όταν οι εφιάλτες σου γίνουν ουρλιαχτά
κάθε φορά κάθε βραδιά που φεύγεις μακριά και χάνεσαι
και χάνεσαι
Πες το, πες το σε μένα
ό, τι σε πνίγει, σε ματώνει σε πονά κι εγώ κοντά σου θα ‘μαι
μ’ ένα σου βλέμμα
γιατί αν χαθείς εσύ μαζί σου χάθηκα κι εγώ
Όταν τη ζωή σου τη νιώσεις μπροστά στα νιάτα σου
βαγόνι άδειο να σφυρά να χάνεται
να χάνεται
Όταν τα καθίσματα γίνουνε καρφιά κάθε φορά,
κάθε βραδιά που νιώθεις και φτιάχνεσαι
και χάνεσαι
Πες το, πες το σε μένα
ότι σε πνίγει, σε ματώνει σε πονά κι εγώ κοντά σου θα ‘μαι
μ’ ένα σου βλέμμα
γιατί αν χαθείς εσύ μαζί σου χάθηκα κι εγώ
