Στ’ αλήθεια κάθε μέρα, σπάω το κεφάλι
τι έχεις πάνω σου και σ’ αγαπώ.
Πάει καιρός που πήρα της αγάπης τη σκυτάλη
και σαν τρελός ακόμα την κρατώ.
Αυτό που αγαπώ πάνω σε σένα
για κοίτα δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.
Να ’ναι τα μάτια σου που ’ναι ντυμένα
παλιομοδίτικα με ουρανό,
μπορεί τα λόγια σου τα ποτισμένα
με ζήλια, ψέμα και εγωισμό.
Κοιτάω το ποτήρι, που αδιάκοπα γεμίζει
κρασί απ’ τον δικό σου τον καημό.
Μεθύσι η αγάπη σου που με ζαλίζει.
Τι έχεις πάνω σου και σ’ αγαπώ;
Αυτό που αγαπώ πάνω σε σένα
για κοίτα δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.
Να ’ναι τα μάτια σου που ’ναι ντυμένα
παλιομοδίτικα με ουρανό,
μπορεί τα λόγια σου τα ποτισμένα
με ζήλια, ψέμα και εγωισμό.
