Εδώ όλα μοιάζουν με τοπίο σαστισμένο
χρώμα εθνικό, μυαλό κενό, σαλταρισμένο
κι εκεί που ψάχνεις να βρεις χρώμα στη φωνή σου
πυροβολούν εξ επαφής οι στεναγμοί σου.
Ζωή επ’ ώμου προσοχή κι ανυπαρξία
λες κι είσαι τίποτα, μηδέν, χωρίς αξία
πρόβα αντοχής, βρισιές, καψόνια, απωθημένα
απ’ ανθρωπάκια μ’ εξουσίες φορτωμένα.
Πίσω απ’ την πύλη η ζωή αλλάζει χρώμα
δεν υπάρχεις, δεν έχεις γνώμη, ζεις σε κώμα
Οι τελευταίοι ξαφνικά γίνονται πρώτοι
μέσα στο πλήρωμα οι τσάτσοι καμαρότοι
στρίβεις τα νεύρα σου τσιγάρο και φουμάρεις
μετράς τις ώρες, τις στιγμές, να μη σαλτάρεις.
Εδώ ο θεός κρατάει καλά την εξουσία
γίνεσαι απρόσωπη μορφή χωρίς αξία
μέσα στα μάτια σου κομμάτια η ζωή σου
κλεισμένη η πίκρα κι η σιωπή μες στη στολή σου.
