Στα σκαλοπάτια μου ακούω τα βήματα της,
νιώθω κοντά μου την ανάσα, τη φωτιά της.
Μα είναι η σκέψη μου τρελή,
μα είναι η σκέψη μου τρελή
έξω ξημέρωσε κι ακόμα να φανεί.
Δεν τον χωράει τον καημό
του χωρισμού, η κάμαρα μου
περπάτησα να ξεχαστώ
μα η οπτασία της ερχότανε μπροστά μου.
Στην παραζάλη μου μεθώ απ’ τα φιλιά της
νιώθω πως βρίσκομαι ξανά στην αγκαλιά της.
Μα είναι η σκέψη μου τρελή,
μα είναι η σκέψη μου τρελή
έξω ξημέρωσε κι ακόμα να φανεί.
Δεν τον χωράει τον καημό
του χωρισμού, η κάμαρα μου
Περπάτησα να ξεχαστώ
μα η οπτασία της ερχότανε μπροστά μου.
