Στη σατέν παρτιτούρα μου
σε χαϊδεύω ξανά στις νότες
σαν φεγγάρι στους τόνους μου,
στις παρθένες σου ενδοχώρες.
μες στο βλέμμα σου αν θα χαθώ
με τα πάθη μου ας μεθύσω
σε αιώνες της λήθης ζεστή
τη θνητή σου μορφή, ποθητή,
πώς σε θέλω.
Παρανοώ, σε μαντεύω, πώς σ’ αγαπώ,
σε ανιχνεύω, μένεις για πάντα εκεί,
στα κύτταρά μου ζωντανή,
σαν θεά θνητή.
Κι αν κουρδίζω στα τάστα μου
των ονείρων μας τις μπόρες
που στεγνώνουν στο σώμα μου
τις γλυκές κενές μας ώρες
μες στο βλέμμα σου αν θα χαθώ
με τα πάθη μου ας μεθύσω
σε αιώνες της λήθης ζεστή
τη θνητή σου μορφή, ποθητή,
πώς σε θέλω
Παρανοώ, σε μαντεύω, πώς σ’ αγαπώ,
σε ανιχνεύω, μένεις για πάντα εκεί,
στα κύτταρά μου ζωντανή,
σαν θεά θνητή.
