Στης προσμονής μου τη σιωπή
νιώθω στον κόσμο να ηχεί
ένα συρτό μουρμουρητό
στης βιτρινούλας το εγώ
Ετούτη εδώ η παραζάλη
της επίδειξης, άραγε πού θα μας βγάλει
απλόχερα η ζωή μας δίνει χάρη
κι εμείς γυρίζουμε κεφάλι
Στην πρώτη ευκαιρία ας χαρούμε
κι ας μη σκεφτούμε
αυτά που θα ’ρθουνε που θα μας βρούνε
του χρόνου το κοντέρ μετράει
και πίσω δε γυρνάει
Δεν ξέρω πώς να σου το πω
πάει καιρός που ξέμεινα εδώ
μ’ένα φεγγάρι στην καρδιά
στου έρωτά σου τα σκαλιά
Δεν ξέρω πια αν θυμηθείς
φιγουρατζής κατάντησα για να με δεις
μ’ένα γαρίφαλο στο πέτο
τριάντα εφτά χρονών εφέτο.
