Με τ’ αστέρια γράφει ο ουρανός
την τροχιά τη μοίρα καθενός
Έτσι μου ‘γραψε κι εμένα
σε μικρόφωνα ιδρωμένα
να `ρθω πάλι να λυτρωθώ
κι ύστερα ας χαθώ
Στην αγάπη τα ‘μπλεξα πολύ
φταίει κι η Δύση
φταίει κι η Ανατολή
κι έφτασ’ η ζωή στη μέση
δυο ζωές να μου συνδέσει
κι ήρθα πάλι χρόνια μπροστά
λάθη μου σωστά
Πήρα χάρη
πέτρα η γη κι εγώ κουβάρι
που όλο αρχίζω
λέξη, λέξη
μήπως και ξεμπλέξει
τ’ άσπρο φύλλο της καρδιάς
τ’ άσπρο φτερό
Σαν ποτάμι κάτω απ’ τη βροχή
ξεχειλάει η Βαλκάνια Ψυχή
κι απ’ την πιο αρχαία φλέβα
Έλληνά μου Αδάμ και Εύα
γίνε πάλι βράχος γυμνός
λόγος μου κοινός
