Τα πουλιά που ταξιδεύουν με φτερά σπασμένα
είναι δάκρυα σε μάτια παραπονεμένα,
είναι σώματα που μείναν δίχως αγκαλιές
αναμνήσεις που γυρίζουν σε χαρές παλιές.
Τα καράβια που αρμενίζουν με πανιά σχισμένα
είναι όνειρα στο κύμα στο νερό σπαρμένα,
είναι όνειρα χαμένα άστρα στο βυθό
που δεν τρύγησαν ποτέ τους του πελάγου ανθό.
Οι σκιές στις αποβάθρες φώτα κουρασμένα
είναι άνθρωποι π’ απλώνουν χέρια λυπημένα,
ταξιδιώτες σ’ ένα τρένο δίχως μηχανή
ξεκινάνε κι όλο μένουν στην υπομονή.
