Φταίνε οι νύχτες του χειμώνα
ψυχή και στεναγμέ
που ‘ναι τα τραγούδια μόνα
φωνή μου και λυγμέ
Φταίει η αγάπη που ‘χει κλέψει
τ’ όχι, το ποτέ
κι ο καιρός που σ’ έχει μπλέξει
φίλε μου καλέ
Πως η ζωή μας χώρεσε
στου κόσμου ένα στενό
γλυκό κρασί μας κέρασε
ήπιαμε το μισό
Ποιος απ’ όλους θα μετρήσει
πόθε και καημέ
κείνα που `χουμε αφήσει
κόσμε μακρινέ
Πριν τους όρκους λαχταρήσω
πάθη μου παλιά
βιάζομαι να ξεψυχήσω
σε ζεστή αγκαλιά
