Αυγή ανθισμένη και μεις καλεσμένοι
για γάμο κινάμε, στα πόδια φτερά
όμως νυχτώνει, ο δρόμος τελειώνει
και ψάχνουμε ακόμη, μα που ειν’ η χαρά;
Ζωή που θα γινόσουνα κατάρα και πληγή
τι όμορφη φαινόσουνα εκείνο το πρωί
Πλοίο που ανοίγει πανιά για να φύγει
κι ωραίο ταξίδι φαινόσουν ζωή
τώρα τι κρίμα τα όνειρα εκείνα
ατέλειωτο κύμα και μεις ναυαγοί
