Μες στη νύχτα, μες στον κάμπο,
προχωρούν οι φενταΐ
σταυρωτά τα φυσεκλίκια,
περπατούν και τρεμ’ η γη.
Πάρτε αδέρφια το παιδί μου,
πλάι σας να σκοτωθεί
κι απ’ το θάνατο η πατρίδα
κάποτε ν’ αναστηθεί.
Είσαι άντρας, έχεις μπράτσα
και στα στήθια σου βοή
δεν σε θέλω να `σαι γιος μου
αν δε γίνεις φενταΐ.
