Ω βορριές, φτερωτές, σεβαστές Ερινύες,
κατάμαυρο κι αχώνευτο κοπάδι,
των δακρύων και των κτήνων,
που ταράζετε τον άγριον αιθέρα,
εκδικήτριες του πόνου,
τιμωροί δουλεμάτων,
ικετεύω, ταπεινά σας ικετεύω,
αφήστε τον Ορέστη,
να ξεχάσει τις τρέλες, των αντροπαρμένων.
Φτωχοσέρνοι δω φεγγίτες ναυαγός
σαν θα μπει, σε τρεχαντήρι, που το τίναξε ο Θεός,
βουλιάζει μες στη συμφορά,
στο ποτάμι του πόνου το διήγημα.
