Έχω αδικήσει τα κορίτσια που έχουν στο πρόσωπο ακμή
απ’ το Παγκράτι στα Πατήσια σκυφτά στην ίδια διαδρομή
ρούχα φαρδιά ριχτά θλιμμένα στο σινεμά την Κυριακή
μόνιμα επικηρυγμένα μες τη διπλή τους ενοχή.
Κορίτσια στα αζήτητα με χαμηλή ταχύτητα
και τα βιβλία στη καυτή τους αγκαλιά
κορίτσια στα αζήτητα με χαμηλή ταχύτητα
κλαίνε τις νύχτες κι ονειρεύονται φιλιά.
Διπλές φιγούρες κουμπωμένες σκιές που τρέμουν τις σκιές
φωνές υγρές και βραχνιασμένες με σπάνιες συναναστροφές
μικρές φευγάτες αποδράσεις αγνοημένοι ναυαγοί
κρατούν καλά τις αποστάσεις σε μια αυτοσχέδια αποχή.
Στα μάτια η έκφραση συγγνώμης περνούνε διάφανα δειλά
θύματα ανύποπτης αγχόνης στα περιθώρια τα στενά
με τα τραγούδια ανασαίνουν ζωγραφισμένες μοναξιές
κι έτσι όπως ζουν έτσι πεθαίνουν σε αθόρυβες παραλλαγές.
Κορίτσια στα αζήτητα ζωγραφισμένες μοναξιές.
