Φταίω,
που άσπρη μέρα δε μου ξημερώνει,
αυτό που με γλιτώνει, με σταυρώνει,
κανόνας της δικής μου της ζωής.
Φταίω,
στο λίγο το παράθυρο ανοίγω
γι’ αυτό και κάποια νύχτα καταλήγω
στη μέση ολικής καταστροφής.
Όσα εγώ κατέκρινα… τα αντιγράφω
Δε μου φταις αγάπη μου… με μένα τα ‘χω…
Τα ‘χω με μένα,
με μένα τα ‘χω, όχι πια με σένα
που δίπλα μου περνάνε τόσα τρένα
και πάλι μένω δεν αποχωρώ.
Τα ‘χω με μένα,
που πάντα σ’ αγαπώ απελπισμένα,
που δε σε ρίχνω μες στα διαγραμμένα
και μ’ άγρυπνο φιλί σε συγχωρώ.
Φταίω,
που έρωτες επίγειους ζητάω,
ενώ σ’ άλλη συχνότητα πετάω
και πρέπει κάτι άλλο ν’ αγαπώ.
Φταίω,
σε διάλεξα για να με εξοντώσεις,
κι αν είναι του χεριού σου να με σώσεις
γιατί δεν κάνεις κάτι να το δω.
Όσα εγώ κατέκρινα… τα αντιγράφω
Δε μου φταις αγάπη μου… με μένα τα ‘χω…
Τα ‘χω με μένα,
με μένα τα ‘χω, όχι πια με σένα
που δίπλα μου περνάνε τόσα τρένα
και πάλι μένω δεν αποχωρώ.
Τα ‘χω με μένα,
που πάντα σ’ αγαπώ απελπισμένα,
που δε σε ρίχνω μες στα διαγραμμένα
και μ’ άγρυπνο φιλί σε συγχωρώ.
