Ένα γέρικο καράβι απ’ το κύμα κόσκινο
απ’ τ’ αμπάρι του ξεθάβει ένα συρματόσκοινο
κι αρχινάει να βαράει το θεριό τη θάλασσα
που στα μαύρα της σαγόνια τη ζωή μου χάλασα
Και τα νιούτσικα καράβια βλέπουν και δακρύζουνε
κι έχουμε γερτά τα ξάρτια όταν αρμενίζουνε
Ξέρουν θα ‘ρθει κι η σειρά τους στα ρηχά να ρεύουνε
να ‘χουν χάσει τα φτερά τους και να τα γυρεύουνε
