Φτώχυνε ο κόσμος, μάτια μου,
δεν αγαπάει πια, δε συγχωράει.
Κι έτσι φτωχός, μικρός κι ασήμαντος
μια αγάπη σαν κι αυτή δεν τη χωράει.
Φτώχυνε ο κόσμος, μάτια μου,
κι είναι πικρός σαν πρωινό τσιγάρο.
Άσ’ τον λοιπόν μες στη μιζέρια του
κι έλα ξανά βαθιά μου να σε πάρω.
Έλα να κάνουμε έρωτα
όπως τα μαγικά τα βράδια εκείνα.
Θέλω να ξαναδώ στα μάτια σου
μια τρυφερή, αλλιώτικη Αθήνα.
