Το δρόμο μου πήρα,
στα μάτια μου αρμύρα,
στα χέρια πικρή μοναξιά.
Οι άνθρωποι ξένοι,
φωλιά γκρεμισμένη
το σπίτι μου εκεί μακριά.
Μες στ’ ανεμοβρόχια,
παράπονο η φτώχεια
κι η αγάπη μου ένας καημός,
μα χαμογελούσα και μονολογούσα
μετά το σκοτάδι το φως.
Είμαι καλά βρε ζωή κι ας δακρύζω,
είμαι καλά βρε ζωή κι ας πονώ.
Όταν ξυπνώ κάθε πρωί ψιθυρίζω
είμαι καλά, είμαι καλά,
γεια σου ζωή.
Σε κάθε μου βήμα,
φαρμάκι το κύμα
και δίχως αγάπη εγώ.
Λουλούδι στην πέτρα,
πώς μπόρεσα μέτρα,
απ’ τη σιωπή μου να βγω.
Κι εσύ πικραμένη,
παλιά αγαπημένη,
λυγμός στο πικρό μου κρασί.
Σαν την πεταλούδα
στον ήλιο τραγούδα
αυτό το τραγούδι κι εσύ.
Είμαι καλά βρε ζωή κι ας δακρύζω,
είμαι καλά βρε ζωή κι ας πονώ.
Όταν ξυπνώ κάθε πρωί ψιθυρίζω
είμαι καλά, είμαι καλά,
γεια σου ζωή.
