Την πόρτα χτύπησα μεσάνυχτα κι ανοίγεις
μένω για λίγο και σηκώνομαι μετά
κι εσύ μου φώναζες “κοιμήσου εδώ, μη φύγεις”
τι λόγο έχεις κι όλο φεύγεις ξαφνικά
Κι εγώ σου έλεγα μη με ρωτάς
δεν έχει όρια ο έρωτας
δεν έχει όρια και λογική
είναι παράδεισος και φυλακή
Δεν έχει όνομα δεν έχει επίθετο
είναι αυτοκίνητο σε δρόμο αντίθετο
είναι μονόδρομος, τι ψάχνεις τώρα
είναι παράνομος και ανηφόρα
Κι εγώ σου έλεγα μη με ρωτάς
δεν έχει όρια ο έρωτας
Ζωγραφισμένη η απορία σου στα μάτια
είναι χαράματα και με ρωτάς που πας
κι εγώ καθόμουνα στα κρύα σκαλοπάτια
κι εσύ με δάκρυα μου λες πως μ’ αγαπάς
Κι εγώ σου έλεγα μη με ρωτάς
δεν έχει όρια ο έρωτας
δεν έχει όρια και λογική
είναι παράδεισος και φυλακή
Δεν έχει όνομα, δεν έχει επίθετο
είναι αυτοκίνητο σε δρόμο αντίθετο
είναι μονόδρομος, τι ψάχνεις τώρα
είναι παράνομος και ανηφόρα
Κι εγώ σου έλεγα μη με ρωτάς
δεν έχει όρια ο έρωτας
δεν έχει όρια ο έρωτας
