Σαράντα πέντε διάβηκαν,
απ’ το φαρδύ ποτάμι.
Την άνοιξη κουβάλαγαν
και τα λουλούδια του Άδη.
Κι είχαν στα στήθια τους φωτιά,
στα μάτια καλοκαίρια.
Σαράντα πέντε διάβηκαν,
σαράντα πέντε αστέρια.
Σαράντα πέντε διάβηκαν,
τραβούν το δρόμο της σιωπής.
Τον θάνατο τον τάισαν
δεν μίλησε κανείς.
Κι είχαν στα στήθια τους φωτιά,
στα μάτια καλοκαίρια.
Σαράντα πέντε διάβηκαν,
σαράντα πέντε αστέρια.
