Είσαι για λύπηση της λεν, μα δε λυπάται
παλιές αγάπες, χρυσαλίδες, πού την πάτε;
μ’ ένα φουστάνι αδειανό στο ξεροβόρι
τη λένε Εύα κι ήταν αγόρι.
Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ επαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.
Είσαι για λύπηση της λεν, θα μείνεις μόνη
σώματα λόγια να βρωμίζουν το σεντόνι
ένα φουστάνι ξαπλωτό σε λάθος στάση
τη λένε Εύα, δε θα γεράσει.
Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ έπαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.
Είσαι για λύπηση της λεν, και πήγες στράφι
σταυροί στον ύπνο, Παναγιές από χρυσάφι
ένα φουστάνι καπνισμένο στο λιβάνι
τη λένε Εύα, πώς να πεθάνει;
Τον Άγγελο πεθύμησα να μ’ έπαιρν’ αγκαλιά
ψυχή ψυχή μου ψίχουλο, σε φάγαν τα πουλιά.
