Έβαλα για πρώτη μου φορά,
κάποιο στοίχημα μεγάλο
πως εκεί που μεγαλώσαμε,
έχουμε μάθει κάτι άλλο.
Έχουμε μάθει από το σχολείο,
όχι μόνο να μετράμε,
τα παιδιά στη γειτονιά μου
έχουνε μάθει ν’ αγαπάνε.
Αν ακούσεις κάποιες φωνές
το βράδυ μες τα όνειρά σου,
τότε θυμήσου την πλατεία
στη παλιά τη γειτονιά σου
ή την αλάνα με τις πέτρες
λίγο πιο πάνω απ’ τη Θηβών,
αυτή που τώρα έχει γίνει
εργοστάσιο παιχνιδιών.
Θυμάμαι κι άλλα πολλά, ταξίδια
και την καλύτερη κρυψώνα,
με τα ποδήλατα κρυφά απ’ την
Αγία Βαρβάρα στη Δραπετσώνα.
Στον Αϊ Διονύση έχω μεθύσει
με δυο φίλους μια Τετάρτη,
για μια γκόμενα καλή
που τελικά μου βγήκε σκάρτη.
Μεγαλώνω και ξεχνώ
μόνο τους κακούς ανθρώπους.
Όσους μιλούσαν με βρισιές,
γιατί ποτέ δε μάθαν τρόπους.
Μα ποτέ μου δεν ξεχνώ
τη παλιά τη γειτονιά μου,
γιατί στο παγκάκι της πλατείας
έχω χαράξει τα όνειρά μου.
Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να γυρίσω να σε βρω,
ένα βράδυ είναι αρκετό.
Πάω μια βόλτα στα παλιά,
στη Νίκαια, στη Κοκκινιά
θα πιω κρασί και θα μεθύσω,
στον Πειραιά θα ξενυχτήσω.
Μεγάλωσα, νοστάλγησα
αυτά που πίσω άφησα.
Καρδιά μου είσαι μόνη,
το βράδυ αυτό με λιώνει.
Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να γυρίσω να σε βρω,
ένα βράδυ είναι αρκετό.
