Δεν είν’ για μας τα γιασεμιά, τα τραγουδάκια τα ρομαντικά.
Οι θλιβεροί αποχωρισμοί δε μας ταιριάζουν, το ξέρω το είχες πει.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τον ματωμένο ουρανό ,
το άγγιγμα σου το σκληρό και το αναφιλητό.
Δεν ήθελες ποτέ παιδιά κι άλλαζες σπίτια, ποιος σε κυνηγά;
Εγώ ήμουν το πιστό σκυλί μα δε σε κρίνω, το είχα αποδεχτεί.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τον ματωμένο ουρανό
το φιλί σου το γλυκό, τον πόθο τον τυφλό.
Έφυγες όπως είχες πει, θλιμμένο δείλι, άνοιξης βροχή.
Και τώρα μάταια σε ζητώ κάτω απ’ τον ίδιο κόκκινο ουρανό.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μου το ματωμένο ουρανό ,
το άγγιγμα σου το σκληρό και το αναφιλητό.
