Μόνος μου μες στα σκοτεινά
μ’ αέρηδες και κρύο
παλεύω με το ξαφνικά
που κάνει το ένα δύο
Ότι με πίκρανε πολύ
στα μάτια το κοιτάω
κι αφού του δώσω ένα φιλί
αντίθετα τραβάω
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
τίποτα δε φοβάμαι
μου φτάνει μόνο μια στιγμή
στην αγκαλιά σου να ’μαι
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
στα δύσκολα αντέχω
και αν πέφτω κάτω σαν παιδί
σηκώνομαι και τρέχω
Παίρνω στα χέρια μου ξανά
του χρόνου το τιμόνι
και ότι ακόμα με πονά
σε λίγο τρώει σκόνη
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
τίποτα δε φοβάμαι
μου φτάνει μόνο μια στιγμή
στην αγκαλιά σου να ’μαι
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
στα δύσκολα αντέχω
και αν πέφτω κάτω σαν παιδί
σηκώνομαι και τρέχω
