Μια παλιά φωτογραφία που την ξέχασες
το ρολόι που ’χες πάρει στη γιορτή μου
το μπουφάν σου όλο έλεγες πως έχασες
κι ο καφές σου που δεν πίνεις πια μαζί μου
στο μυαλό μου σε ξαναφέρανε
πόσο μου `λειψες θαρρείς και ξέρανε.
Δεν τελειώνει μια ζωή μ’ ένα αντίο σαν ψέμα
κι αν δεν είμαστε μαζί θα κρατάω για μένα
νύχτες που χανόμουνα στων ματιών σου το χρώμα
Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ, δε σε ξέχασα ακόμα.
Κάποιοι φίλοι που για σένα με ρωτήσανε
το τραγούδι μας που μόνος τραγουδούσα
τ’ άρωμά σου, τα σεντόνια, που κρατήσανε
και τα λάθη που μονάχος μου μετρούσα,
στο μυαλό μου σε ξαναφέρανε
πόσο μου `λειψες θαρρείς και ξέρανε.
Δεν τελειώνει μια ζωή μ’ ένα αντίο σαν ψέμα
κι αν δεν είμαστε μαζί θα κρατάω για μένα
νύχτες που χανόμουνα στων ματιών σου το χρώμα
Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ, δε σε ξέχασα ακόμα.
Νύχτες που χανόμουνα στων ματιών σου το χρώμα
Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ, δε σε ξέχασα ακόμα.
