Πέφτει απ’ το δέντρο ένα φύλλο,
και το τηλέφωνο έχω φίλο,
πως με κατάντησες,
το παραμύθι σου μαγεία,
ανάγκη, ψέμα κι αλητεία,
όλα τα διάλυσες.
Η θέση μου είναι απελπιστική,
σταμάτησε και δε γυρίζει η γη.
Τα συναισθήματά μου θα τα εξαφανίσω,
και θα `μαι βόρειος πόλος όταν γυρίσεις πίσω,
ψηλό βουνό θα γίνω, για πάντα να με χάσεις,
εκεί που θ’ αγαπάω, δε θα μπορείς να φτάσεις.
Πέφτει βροχή μες στην καρδιά μου,
και πνίγονται τα όνειρά μου,
γιατί με ξέχασες,
ο έρωτάς σου ψεύτης πόθος,
κι εγώ κινούμενός σου στόχος,
κοίτα που μ’ έφτασες.
Η θέση μου είναι απελπιστική,
σταμάτησε και δε γυρίζει η γη.
Τα συναισθήματά μου θα τα εξαφανίσω,
και θα `μαι βόρειος πόλος όταν γυρίσεις πίσω,
ψηλό βουνό θα γίνω, για πάντα να με χάσεις,
εκεί που θ’ αγαπάω, δε θα μπορείς να φτάσεις.
