Έγινα νύχτα να χωράω στα σκοτάδια σου,
έγινα σπίτι ανοιχτό να μπαινοβγαίνεις,
κι όποτε λέω να ξεφύγω απ’ τα χάδια σου
σαν αμαρτία στη ζωή μου επεμβαίνεις.
Όποτε θες μπαίνεις στο σώμα μου
κι ανάβεις πυρκαγιές
κι ύστερα πάλι πως θα φύγεις ξαναλές,
όποτε θες παίρνεις στα χέρια
τη ζωή μου και την καις,
κι εγώ σ’ αφήνω να με κάνεις ό,τι θες,
όποτε θες.
Έγινα δρόμος να χωράω τα ταξίδια σου
κάθε φορά που θες να φύγεις από μένα,
κι έτσι όπως παίζω στα επικίνδυνα παιχνίδια σου
φιλιά και τραύματα, μαζί σου γίνονται ένα.
Όποτε θες μπαίνεις στο σώμα μου
κι ανάβεις πυρκαγιές
κι ύστερα πάλι πως θα φύγεις ξαναλές,
όποτε θες παίρνεις στα χέρια
τη ζωή μου και την καις,
κι εγώ σ’ αφήνω να με κάνεις ό,τι θες,
όποτε θες.
Πάλι θα πω δε σ’ αγαπώ, δε σε χρειάζομαι,
πάλι στα δυο τον εαυτό μου θα χωρίσω,
χίλιες φορές θα ορκιστώ πως πια δε νοιάζομαι,
κι ως το πρωί μαζί σου πάλι θα ξυπνήσω.
Όποτε θες μπαίνεις στο σώμα μου
κι ανάβεις πυρκαγιές
κι ύστερα πάλι πως θα φύγεις ξαναλές,
όποτε θες παίρνεις στα χέρια
τη ζωή μου και την καις,
κι εγώ σ’ αφήνω να με κάνεις ό,τι θες.
Όποτε θες.
