Στους δρόμους βγαίνω πάλι,
να πιω για να μεθύσω, να τα σπάσω,
μες στου πιοτού τη ζάλη,
αυτά που μου `χει κάνει να ξεχάσω.
Κάθε νύχτα με σκοτώνεις,
τον εγωισμό μου λιώνεις,
πως ν’ αντέξω κι άλλο πόνο,
από σένα δε γλιτώνω.
Ο πόνος με τελειώνει
γιατί την προδοσία δεν αντέχω,
μια χούφτα ήσουν σκόνη
γι’ αυτό μονάχος μες στους δρόμους τρέχω.
Κάθε νύχτα με σκοτώνεις,
τον εγωισμό μου λιώνεις,
πως ν’ αντέξω κι άλλο πόνο,
από σένα δε γλιτώνω.
