Σταλαγματιά από βροχή,
σαν μαχαιριά και σαν καρφί,
το κάθε δάκρυ μου
που κύλισε για σένα,
στο χώμα πάλι με πετάς,
τα καλοκαίρια τα κρατάς,
και τους χειμώνες σου
τους φόρτωσες σ’ εμένα.
Βήμα με βήμα, γίνομαι θύμα,
και δεν τ’ αξίζω,
καταδικάζεις και κομματιάζεις,
αυτά που χτίζω,
μέρα τη μέρα, κόκκινη σφαίρα,
και με τρυπάς,
δεν έχεις μάθει, σε τέτοια βάθη,
να κολυμπάς.
Έγινε ο κόσμος μου λυγμός,
το κάθε βήμα μου σεισμός,
κι έχω κυλήσει χαμηλά για να σε φτάσω,
δεν είμαι εγώ για ενοχές,
στις μεθυσμένες μας στιγμές,
θα δώσω τέλος και να δεις θα σε ξεχάσω.
Βήμα με βήμα, γίνομαι θύμα,
και δεν τ’ αξίζω,
καταδικάζεις και κομματιάζεις,
αυτά που χτίζω,
μέρα τη μέρα, κόκκινη σφαίρα,
και με τρυπάς,
δεν έχεις μάθει, σε τέτοια βάθη,
να κολυμπάς.
