Τα βήματά σου είναι νωπά
κι εγώ ακολουθώ τη στράτα σου
Τα κύματα δεν έσβησαν τα χνάρια σου
Μέσα σε περιβόλι από άστρα είν’ τα μάτια σου
στα χέρι αμου κρατώ ακόμα αυτά τα χτυποκάρδια σου
Μπλεγμένα τα μαλλάκια σου στα ακροδάχτυλά μου
Για κοίτα μες στα χρόνια ακόμα μοιάζεις
τραγούδι που τ’ ακούω και κόβεται η μιλιά μου
αστέγνωτο φιλί μες στα πιο στυφά φιλιά μου
σκιά μου στ’ ατέλειωτα ταξίδια μου
ανάσα που ανασαίνει η καρδιά μου
το διαφορετικό μέσα στα ίδια μου
Η μυρωδιά του γιασεμιού στην τσιμεντένια ανασεμιά μου
κι ακόμα από την άκρη σου μετά από χρόνια πιάνομαι
στην άλλη σου να φτάσω που είναι η ουσία
στην εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία
Είν’ η εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία
