Μ’ αρέσουν τα έργα με το όμορφο τέλος,
κει που ο ωραίος του φιλμ
Με την ωραία φιλιώνται και φεύγουν
και τους φαντάζεσαι εσύ…
Μ’ αρέσει εκεί που ο καλός της ταινίας,
μετά από κόπο πολύ,
Βρίσκει το δίκιο του, και οι εχθροί του
παν’ για καλά φυλακή…
Πάμε να ζήσουμε δυο ώρες μαζί τους,
κει επάνω, στ’ άσπρο πανί.
Να ζήσουμε κι εμείς τη ζωή τους,
σαν να μη ζούσαμε πριν…
Είναι ωραίο που αυτή δεν τον θέλει,
που είναι αστός και φτωχός.
Κι αυτός, με πείσμα, στα ύψη σαν φτάνει,
τη συγχωρεί, ευτυχώς!
Μ’ αρέσει όταν τους φίλους στα έργα
δεν τους χωρίζει κανείς.
Κι είναι θυσία ο ένας στον άλλον,
αυτό που εσύ δεν μπορείς!.
