Πήρε να γλυκοχαράζει,
άναψε η γειτονιά,
εργατάκι απ’ το Μπουρνάζι,
κόφτρα απ’ την Κοκκινιά
Ζύγωσε το μεσημέρι.
Διάλειμμα για μια μπουκιά.
Κράτα μου σφιχτά το χέρι,
για να πάμε πιο μπροστά.
Κι όταν έρχεται το δείλι,
μια ανάσα και για μας.
Μες στα κόκκινα σου χείλη,
ζωντανεύει ο ντουνιάς.
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει,
στο τιμόνι, στο γιαπί.
Βάσανα, χαρές ντυμένη,
όμορφη που `ναι η ζωή.
