Μου λεν πως είν’ περαστικό
και σαν τον πρώτο τον καιρό
που σε τρελαίνει όταν κόβεις το τσιγάρο
Εγώ όμως έμαθα να ζω
με τα δικά σου σ’ αγαπώ
γι’ αυτό ανάσα μακριά σου πώς να πάρω
Γκρεμισμένο το φεγγάρι μπρος στα πόδια μου
με ρωτά γιατί δεν είμαι πια μαζί σου
Μα με πνίγει η ντροπή, χάνω τα λόγια μου
και γκρεμίζομαι κι εγώ μες στη φυγή σου
Σαν μια συνήθεια κακή
σαν μια αγιάτρευτη πληγή
Είσαι απ’ τα λάθη που όμως θες να ξανακάνεις
Μακριά σου τώρα προσπαθώ
καινούριο νόημα να βρω
μα έχω αδειάσει από αισθήσεις και δυνάμεις
Γκρεμισμένο το φεγγάρι μπρος στα πόδια μου
με ρωτά γιατί δεν είμαι πια μαζί σου
Μα με πνίγει η ντροπή, χάνω τα λόγια μου
και γκρεμίζομαι κι εγώ μες στη φυγή σου
