Τα λόγια είναι περιττά.
Ακόμη και αυτά τα δάκρυα,
στα μάτια τυπικά.
Δεν έχω τι άλλο να σου πω.
Αντέχεις μακριά μου,
όπως αντέχω κι εγώ να φύγω,
μες στη νύχτα, δίχως τέλος για παραμύθια.
Όλοι οι έξοδοι έχουν κλείσει,
κι εγώ πίσω σ’ έχω αφήσει.
Και βγαίνω εθνική οδό,
δύσκολο μωρό μου να μη σε θυμάμαι.
Ποτέ δεν είχαμε κοινό σκοπό,
γι άλλες περιπέτειες,
και οι δυο ξεκινάμε.
Και αν τυχαία θα με δεις.
Να μην τα χάσεις και ποτέ να μην προσποιηθείς.
Να ξέρεις πόνεσα κι εγώ.
ώσπου να αποφασίσω ότι αντέχω,
κι εγώ να φύγω,
μες στη νύχτα.
Δίχως τέλος για παραμύθια.
Όλοι οι έξοδοι έχουν κλείσει,
κι εγώ πίσω σ’ έχω αφήσει.
